Als bewoners van een erf in Diepenheim hebben we in 1988 een nestkast voor bosuilen opgehangen in een boom op ons erf en wel zodanig dat we vanuit onze huiskamer de ontwikkelingen in en om de nestkast konden volgen. Vanaf het moment dat we de nestkast ophingen, werd hij door de bosuil ontdekt die er zijn intrek innam en achtereenvolgend jaarlijks broedde. Dit jaar waren we aan een nieuwe nestkast toe. Altijd spannend of hij in de smaak zou vallen bij ons bosuilenpaar. Maar voor niets zorgen gemaakt, want binnen een week was hij al weer bezet.

De communicatie tussen de bosuilen onderling zijn de mooiste geluiden van het bos. De merels houden de bosuilen scherp in de gaten en gaan aan de einde van de dag boven op de nestkast zitten en lawaai maken. De bosuilen trekken zich hier echter niets van aan. Bij het invallen van de schemer komen de bosuilen te voorschijn en verlaten de nestkast, vliegen dan vlak langs ons raam op zoek naar eten. Als zij hun vleugels uitspreiden zijn het grote en imposante vogels. Erg knap dat zij zo tussen de bomen kunnen zweven  zonder ergens tegen aan te vliegen. Meestal blijven ze dan nog even in een boom zitten voordat zij uit het zicht verdwijnen.

 

 

 

Elk jaar is het afwachten hoeveel uilskuikens er nu weer uit het ei kruipen. Bij ons zijn het meestal twee jongen. Maar twee jaar geleden, tijdens de hete zomer, waren er ineens vier uilskuiken die uit het kast kwamen. De één na de ander liet zich toen op een gegeven moment uit de nestkast vallen. Een heel bijzonder spektakel. Een van de uilskuikens belandde in de rododendron, de ander viel op de grond en ga zo maar door. Dit konden wij allemaal volgen vanuit onze woonkamer, achter het glas en met de lampen uit. De volgende morgen vertelde onze zoon dat hij slecht had geslapen, omdat de uilskuikens de hele nacht luidruchtig waren geweest. Er zat er zelfs één op de steiger bij zijn raam( wij waren het huis aan het verven). Ook vonden wij een hoopje veren onder de heg, het bleek een verkleumd uilenjong te zijn. We hebben hem voorzichtig in een oude kattenmand gelegd en bijgevoerd met kippenfilet, ozdat hij kon bijkomen. Toen het schermer werd hebben we hem op een stick gezet, hopende dat zijn ouder hem kwamen halen. Voordat het helemaal donker was geworden hadden de ouders hem al gevonden. Gelukkig gaat het niet elk jaar zo.

 

 

 

Het uitvliegen verloopt meestal rustig en ze blijven nog een tijdje in de buurt rondhangen, waarbij ze worden gevoerd door de ouders. Dit jaar werden er drie uilskuikens geboren en afgelopen vrijdag 26 april zijn ze geringd door de vrijwilligers van de Stichting Hofvogels. Naar verwachting zullen ze een dezer dagen uitvliegen. Af en toe zien wij ze al fladderen in het kast. Wij wachten het maar rustig af en volgen het door het raam.

 

 

 

 

 

 

Ans Scholten Nengerman.