Tekst en foto,s: Ruud en Mirjam

Sinds augustus 2016 hebben mijn vrouw Mirjam en ik ons aangesloten als vrijwilligers bij de Uilenwerkgroep van de Stichting Hofvogels. Nu is het geval dat ik in mijn leven nog maar eenmaal een Steenuil heb kunnen spotten in de vrije natuur en hilarisch genoeg heeft mijn vrouw Mirjam er nog nooit eentje waargenomen. Dit doet gelukkig geen afbreuk aan het enthousiasme van ons voor de uilen. Omdat ik mij interesse had getoond om een opleiding te volgen tot ringer leek het  “full time” ringer Henry Bouwmeester een goed plan om mij mee te nemen voor het controleren en evt. ringen van volwassen Steenuilen. Uilen die we hoopten aan te treffen in de kasten, die het afgelopen jaar een succesvol broedsel hadden gehad.

 

Zaterdag 18 februari was het dan zover . Meteen bij eerste kast die werd gecontroleerd was het raak. Een prachtig uiltje die door Henri direct werd gewogen, waarbij de vleugel lengte werd gemeten en waarbij door hem het onderhuidse vetgehalte werd geschat. Het bleek een uitje te zijn die vorig jaar in de zelfde kast was geringd. Toen alle “meet “ werkzaam heden waren verricht was het aan mij de grote eer om het uiltje even op mijn hand te mogen vasthouden. Als je je hele leven al enthousiast  voor uilen bent en je nog maar eenmaal in je leven een steenuiltje hebt gespot in de natuur, geloof me, dan is dat een heel bijzonder moment  !

Nadat ik het uiltje netjes in zijn kast had terug gezet , was het weer rap door naar de volgende erven. Dat het niet altijd raak is bleek daarna wel toen we een aantal lege en soms ook duidelijk onbewoonde kasten aantroffen. Verloren tijd ? Nee ,natuurlijk niet. Alleen het rond rijden door het prachtige buiten gebied van het Hof van Twente is al een feest op zich. Gelukkig was na een paar lege kasten eindelijk weer raak. Dit keer was het Peter van de Akker, ook een aspirant ringer,  die het uiltje aantrof in de kast en dit maal was het vogeltje nog niet geringd. “Niet voor lang “ waren de woorden van Henri en meteen kon hij ons de eerste kneepjes van het ringen leren.

De zon begon op dat moment ook door de wolken te prikken en het weer werd met de minuut meer “lente-achtig”. Fantastisch natuurlijk maar, dit was voor de meeste steenuilen wel de reden om  hun kast te verlaten en ook van het lekkere weer te gaan genieten. Voor ons teken om ons werk te staken voor die dag, temeer ook omdat de kasten die daarna werden gecontroleerd allemaal leeg waren. Besloten werd nog wel om de uilenkast die Peter in zijn achtertuin heeft, als laatste te controleren om daarna de dag bij hem af te sluiten met een welverdiende kop koffie. Dit besluit bleek uiteindelijk een geweldig goed plan. Bij het openen van zijn “eigen” kast trof Peter een nog niet geringd uilen echtpaar aan. Fantastisch !! Dus toch nog een onverwachte les in ringen van Henri waarbij Peter onder begeleiding van Henri een van zijn “eigen”  uilen kon ringen.

Was het een leuke dag ? Het was voor mij een geweldige dag, enorm instructief (dank aan Henri) en vooral ook ontroerend. Want wat wil een mens nog meer,als hij of zij de mogelijkheid krijgt om met een prachtig Steenuilen echtpaar op de foto te komen. Ik heb het mogen meemaken !

 

Henri en Peter, jullie beide hartstikke bedankt voor deze prachtige dag.

Ruud de Koning